Περί βασιλέων



Μια ιστορία του Πέρση ποιητή Saadi από τον "Κήπο με τα Ρόδα"

Ένας βασιλιάς είχε καταδικάσει σε θάνατο έναν αιχμάλωτο πολέμου και επρόκειτο να γνεύσει για τη θανάτωσή του. Ο δυστυχισμένος εκείνος, μην έχοντας πια καμιά ελπίδα, είπε στο βασιλιά, στη γλώσσα του, όλες τις βρισιές που μπορούσε να φανταστεί - γιατί η απόγνωση δε γνωρίζει μέτρο - η νικημένη γάτα βγάζει τα μάτια του τίγρη και, μπροστά στο αδιέξοδο, αρπάζει κανείς με το χέρι του γυμνό την κοφτερή σπάθα του εχθρού του.


Ο βασιλιάς ρώτησε λοιπόν τι έλεγε εκείνος ο άνθρωπος.


"Ω, βασιλιά", είπε ο αυλικός, "ο δύσμοιρος αυτός φωνάζει ότι ο παράδεισος είναι για εκείνους που συγχωρούν και σίγουρα ελπίζει ότι τα λόγια τούτα θα γίνουν τα ιστία που θα τον οδηγήσουν στο λιμάνι της επιείκειάς σου".


Πράγματι, ο βασιλιάς συγκινήθηκε και του χάρισε τη ζωή. Ένας άλλος αυλικός, εχθρός του πρώτου, είπε τότε:


"Είναι ανάξιο, άνθρωποι σαν και του λόγου μας να μη λέμε την αλήθεια μπροστά στο βασιλιά. Αυτός ο αιχμάλωτος πρόφερε μόλις εναντίον του τις πιο φριχτές ύβρεις".


Ο αυθέντης, κοιτάζοντάς τον οργισμένα, του απάντησε:


"Το ψέμα εκείνου είναι ανθρώπινο, ενώ η δική σου αλήθεια είναι απάνθρωπη: εκείνος θέλησε να σώσει έναν δυστυχισμένο, ενώ εσύ είχες σκοπό να τον οδηγήσεις στο χαμό. Το ψέμα που φέρνει τη σωτηρία είναι καλύτερο από την αλήθεια που εγκυμονεί την καταστροφή. Δυστυχία στον ευνοούμενο που δε δίνει τις συμβουλές του παρά μόνο για να κάνει κακό".

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου